dagje Nelson

Donderdag 8 maart

Als we deze morgen uit het zijraam kijken naar de bergen, dan ziet het weer er niet goed uit: dikke donkergrijze wolken. Als we door de achterruit kijken over meer, zien we blauwe stukken in de lucht en witte wolken. Dat is het weer in Nieuw Zeeland. Als het links mooi is, kan het rechts precies het tegenovergestelde zijn. Cable Bay is tot nu toe de mooiste plek waar we gestaan hebben. Aan een baai, redelijk beschut tegen de soms ijskoude wind en op de schoonste camping met de aardigste beheerders. Vanmorgen kon ik de camping niet betalen, want de telefoon deed het niet in Cable Bay beneden, wel weer boven in het dorp. En met internet gaat het daar ook vaak zo. Waait het hard of is er heel veel regen gevallen: hou er dan rekening mee dat dat kan gebeuren. Dus betalen we de camping ’s avonds, want werkte het wel.

We bezoeken vandaag Nelson, onze reisgids zegt daarover: een stad met een creatieve flair. Hm, eens kijken wat dat inhoudt. Nelson is in blokken gebouwd, een paar rechte lange straten die doorsneden worden door een aantal dwarsstraten. Je kunt hier onmogelijk verdwalen. Het is mooi weer, er zijn veel mensen op de been (en erg weinig toeristen behalve wij dan). Er zijn veel leuke koffietenten en terrasjes, soms met (binnen)tuin, er is nauwelijks winkelleegstand en de mensen zien er goed verzorgd uit. Lege stukken bebouwing worden opgevuld door tijdelijke eet- en juicetentjes en er staan kunstenaars met hun werk in houten optrekjes. Inderdaad, Nelson is geen stijve stad en ze doen wat om de stad een ander aanzien te geven. Tijdens onze stadswandeling scoren we een cap voor Jørgen bij ‘Banana’s (what is a name), want degene die hij bij zich had is hij ergens kwijt geraakt. Nu loopt hij rond met een New Zealand cap, als een echte toerist.

Aan de rand van het centrum staat bovenop een heuvel de Christ Church kerk, gebouwd tussen 1925 en 1932: best redelijk oud dus. Aan het begin van de trap staat een oude dame in een prachtige jurk met een ‘kontje’. Ze staat daar als suffragette en wil graag op de foto. Waarom wordt ons niet geheel duidelijk, misschien  wil ze gewoon lekker praten met mensen die de trap opkomen.

Op fotoborden zie je paard en wagens de trappen opgaan, die toen wel wat lagere treden hadden dan nu. Maar toch: dat die paarden dat überhaupt konden en deden! De kerk is opgetrokken uit lichtgrijze marmeren stenen en heeft mooie gebrandschilderde ramen. Heel strak en licht en met een groot orgel op 4 bijzonder mooie houten poten, waar je onderdoor kunt lopen.

Omdat het pas halverwege de middag is, besluiten we naar Havelock te rijden, een kilometer of 70 naar het oosten. Volgens onze reisgids is dit een aardig havenplaatsje met nog wat vissersboten. De weg erheen zit vol haarspeldbochten, we zijn 3 keer gestopt om alle rammelende en schuivende zaken in de koelkast en de kastjes klem te zetten met handdoeken en jassen. Havelock is net zoals veel plaatsen in New Zealand een lintbebouwing, Dit keer met een kleine uitstulping naar beneden, naar de haven. We hebben echt gezocht naar de vissersboten, maar zagen alleen een haven vol wit plastic, de ene boot nog groter dan de andere en verder wat visrestaurants, die vooral groenlipmosselen op het menu hebben, want daar is Havelock eigenlijk beroemd om. Langs de doorgaande weg staat dan nog een kleine supermarkt  en een toeristenwinkel en aan de overkant wat koffietentjes. En wat motels her en der. Dat is dan Havelock, zo’n aardig plaatsje…..

Vlak voor Havelock is een plaatsje met 3 boerderijen met de mooie naam Canvastown. Nu niks bijzonders meer, maar vroeger woonden hier enorme hoeveelheden golddiggers in tenten, die in de plaatselijke rivier naar goud zochten. Dat was maar een paar jaar, want daarna trokken de diggers naar Otago, omdat daar meer goud gevonden werd.

Verslag Kootje