vertrek Matata -Whakatane

Zondag 18 maart

Vertrek uit Matata, geen stroom is voor een reisblog toch niet zo handig! Vroeg ontbijt, want Jørgen was al vanaf 06.45 uur aan het fotograferen in de omgeving. Toen ik wakker werd was hij al uit bed verdwenen. Tijdens het ontbijt hoor ik Pukeko’s achter mij op het duintje. Snel even vastgelegd met de opkomende zee – het wordt vloed -. En nog even het strand op om mooie schelpen te zoeken. Er is verder niemand te zien. Het is weer zover, we spoeden ons naar de library om filmpjes te uploaden. Zeg mij de plaatsnaam en als eerste kan ik dan vertellen waar je de library kunt vinden. Dat lukt allemaal. Op naar Ohope, waar we gaan ‘hiken’ in een bos waar ook kiwi’s leven. Die zijn overdag natuurlijk volkomen onzichtbaar, pas 2 uur na zonsondergang komt daar wat leven in. We moeten flink klimmen en dalen en worden begeleid door het gezang van veel Tui’s. In natuurreservaten zoals waar we nu doorheen lopen, wordt veel onderhoud gedaan door vrijwilligers. In dit bos zorgen vrijwilligers voor het uitzetten van vallen voor stoats (een soort wezel met een korte staart). Die zijn ooit geïmporteerd om de konijnen, die ook geïmporteerd waren, onder controle te krijgen. Dat was niet zo’n goed idee, want stoats vinden vogeleieren, dus ook kiwi eieren, veel lekkerder dan een konijntje en ze zijn nog makkelijker te pakken te krijgen ook. Nu staan er op heel veel plaatsen houten, zelf getimmerde vallen met een lokaas om stoats te vangen, zo ook in dit bos. Ze werden hier aangegeven met kleine witte driehoekjes aan de boom. Zo konden we ze vinden. We hebben de vallen die we konden vinden gelijk op inhoud bekeken, maar geen stoat aangetroffen.

Het is lekker warm weer, daarom duiken we na onze inspanning de zee in, nee, dat zeg ik verkeerd, we duiken The South Pacific Ocean in! Dat klinkt natuurlijk veel beter. De golven zijn lekker hoog en er zijn vrijwel geen mensen op het strand, terwijl dit toch de Bay of Plenty is, één van de meest populaire stranden in Nieuw Zeeland. Wij delen de Ocean  met een Maori gezin, dat schelpen aan het zoeken is op een zandbank. Ik wil graag weten wat dat voor schelpen zijn en vraag dat aan moeders, die net langskomt met een emmertje vol: het zijn witte schelpen, wat smal van vorm, ca 5 cm lang met een groene punt. Alweer die groene punt, net als bij de groenlipmosselen. Je moet ze net als mosselen bereiden. 

Nog even het strand over voor mooie schelpen en foto’s van zwarte oystercatchers, een soort scholekster, wel groter en helemaal zwart met een enorme rode snavel, waarmee ze de schelpen op hun kant vastzetten in het zand en ze daarna vakkundig openmaken met die rode snavel. Ze eten heel graag die witte schelpen met groene punt.

We checken in op een camping in Whakatane, aan de rivier achter een wandel- en fietsdijkje. Dit keer met power. Nu kunnen we vanavond als het donker is weer verder met de filmpjes en de reisblog.

Verslag Kootje