Dagje Taupo en omgeving

Woensdag 14 maart

Na de was, waar je hier heel snel mee klaar bent: 30 minuten wassen in zo’n schoepenmachine en daarna nog eens 30 minuten in de droger, rijden we naar het Warakei Nature Park boven Taupo. Er loopt een pad langs de rivier naar de Huka Falls. Je kunt er ook heen met een soort kleine rondvaartboot of met een Jetboat. Maar na al dat gereis in een camper is een beetje beweging wel heel erg prettig. Omdat het pad door het bos geaccidenteerd is, krijg je steeds andere uitzichten naar de enorm hard stromende blauwgroene rivier.  Vrij snel, aan het begin van onze wandeling, komt een warm riviertje van rechts, waarin allerlei mensen zitten, o.a. moeders met kleuters. Er komt stoom vanaf. Dit is onze eerste ‘geothermal’ kennismaking.

De rivier waar we langslopen stroomt straks met een verval van 11 meter in het meer erachter. Hm, 11 meter, dat is niet direct de Niagara Falls. En dat klopt ook wel. Vooral omdat die meters verval over een flink traject uitgesmeerd zijn. Desalniettemin toch  mooi, want in de rivier liggen rotsen, waardoor het witte schuimende water op sommige plaatsen best hoog de lucht ingaat. Na dit kleine spektakel lopen we weer ruim 1 uur terug naar de parkeerplek.

Een stuk verder ligt een grote dam met de Aratiatia elektriciteitscentrale. Als we daar staan te kijken is een grote hijskraanrobot bezig om afval uit het water te halen volgens een bepaald traject van een meter of 25. Het is een robot, dus hij heeft niet in de gaten dat steeds een flinke boomstam blijft hangen in z’n grijper. We denken allebei gelijk aan James Bond, vooral vanwege de geluiden die de machine maakt.

We vervolgen de weg en zien een bordje waaruit blijkt dat er langs het grindpad koffie te krijgen is en dat er een camping is. Die koffie lijkt ons wel wat, dus gaan we links uit de flank. Na zo’n 2 km hobbelen over de grindweg met flinke kuilen, komen we uit op een prachtige plek. Een soort paradijsje met loslopende schapen, alpaca’s, pauwen en vooral heeeel veel kipjes en pulletjes in allerlei soorten en maten. En als je het houten trapje opgaat kom in een soort oud chalet, waar een glimmende Italiaanse koffiemachine staat en waar je Devon-tea kunt bestellen en heerlijke cake en gebak. Naast de deur hangt een bordje: In the year 1897 nothing happened in this place en daar twijfelen we niet aan.

Tijdens de koffie krijgen we verschillende kipjes en kuikens op bezoek op de bank, op schoot en op je schouder. We kopen een entreekaartje voor de geothermal walk, die start bij de achterdeur van het koffiehuis en krijgen een plattegrondje mee, zodat ‘you do not loose your husband’ in z’n ‘achtertuin’ Het is een leuke kennismaking met de onderaardse krachten in dit gebied. Klein, maar fijn. Je kunt overal bij en goed bekijken waar de stoom vandaan komt en wat de kleuren betekenen rond de fumarolen (de gaten waar de stoom uit de rotsen komt). Na de rondwandeling raakt Jørgen in gesprek met een Groninger van origine, die in 1958 in Nieuw Zeeland terecht is gekomen als kind, mee met z’n ouders. Hij spreekt nog goed Nederlands, af en toe zelfs met een Gronings accent. Ik zit intussen met weer een aantal kleine kuikens op schoot, die al die aandacht wel prettig vinden.

Dan naar de library, om te proberen een filmpje te uploaden, want daar lopen we echt mee achter. En wonder boven wonder: in een paar minuten is dat gebeurd. Daar gaan we morgen dus ook nog even langs als de andere filmpjes afgemaakt zijn vanavond.  Na de library wordt het tijd voor een biertje op een terras. Maar……… in heel Taupo is geen terrasje te vinden waar je iets kunt drinken. Koffie wel, alcohol niet. Dat is dan vast een gemeentelijk verordening. Gelukkig staat er in de koelkast ook een koud biertje voor thuis.

verslag Kootje