Oamaru - Dunedin - Otago Peninsula

Woensdag 21 februari

Koude nacht! Het komt nog steeds met bakken uit de lucht. Die orkaan zorgt voor flink wat wateroverlast. We staan goed hier, lekker beschermd tegen de windvlagen en vlakbij het plaatsje Oamaru. Eigenlijk zijn we tot halverwege de middag bezig met de blog. Jørgen krijgt opeens het kacheltje aan de praat: gewoon een balpen in een onbekend gat steken aan de onderkant. Onthoudt deze oplossing! Rond een uur of half 4 stappen we de regen in om via het park het stadje in te lopen. In het park zwemmen de eendjes in het gras en stroomt veel regenwater via allerlei paden naar de rivier. Springend bereiken we het oude centrum. De orkaan Gita zorgt daar aan de haven nog voor enorme waterfonteinen bij het vuurtorentje. Je waait compleet uit je hemd en we zien er uit als verzopen katten, maar je krijgt wel waar voor je geld. Het oude havenwijkje in Oamaru is nu een creatief bolwerk, met mooie werkplaatsjes, cafeetjes en restaurantjes. Een feestje om doorheen te scharrelen. In het café raken we in gesprek met hardlopers die vanaf a.s. zondag 300 km gaan rennen van Mount Cook naar de finish aan de haven.

Donderdag 22 februari

Vertrek uit Oamaru in de zon!! Onderweg bezoeken we de Moeraki Boulders, de knikkers van de duivel, die gewoon op het strand bijzonder liggen te wezen. Die grote ronde stenen nodigen uit tot poseren, we hadden geen idee hoeveel talent er schuilt in ‘de toerist’ op zo’n moment. Het strand glimt erg mooi: fijn fotograferen dus. Bij de uitgang worden we aangesproken door een ouder Portugees echtpaar, tot in de puntjes verzorgd. Ze staan met hun rolkoffers op de parkeerplaats en moeten naar een kruising zo’n 2 km verderop, waar ze opgehaald zullen worden door ‘hun’ taxi. We zetten ze af op de onmogelijkste kruising die je je kunt bedenken. Na ons fotorondje komen we weer terug op de afzetplek en daar staan ze nog, met hun rolkoffers. Nee heus, ze gaan niet met ons mee, want hun taxi komt zo…..

We checken in op de camping in Dunedin, 3,5 km van het centrum en in het centrum kom je door langs George Street te lopen, vol verlopen studentenhuizen met flessen in de tuin, studenten op het schuine dak en uitgezakte fauteuils op de veranda. Echte studentenstad dus maar wel met o.a. een prachtig station uit eind 1890, vol luxe bouwdetails.

Vrijdag 23 februari

Naast Dunedin ligt het Otago Peninsula. Bereikbaar via een lage (vlak langs het water) en een hoge weg. Via Portobello naar het Albatros centrum aan het uiterste puntje van het schiereiland. Daar zien we in de verte beneden pelsrobben, die jammer genoeg dezelfde kleur hebben als hun achtergrond. En boven zweven af en toe enorme albatrossen in de keiharde wind. Ook dit is weer een einde van de wereld plek.

In het midden van het Peninsula is het Larnach kasteel gebouwd door een rijke bankier, die daar met z’n gezin wilde gaan wonen. Ze hebben er 14 jaar over gedaan, vanaf 1871 en dan rekenen we de tuinen nog niet eens mee. Het is het enige kasteel in heel Nieuw Zeeland en wat voor één. Prachtig fragiel, met een fantastisch uitzicht over de omgeving. Je loopt door de woonkamers, slaapkamers en badkamers. Alles is toegankelijk en niemand doet moeilijk als je iets van dichtbij wilt bekijken. En dan maakten ze er er ook nog die prachtige tuin bij. Een feestje en heel onverwacht in dit ruige deel van Nieuw Zeeland.

Er wordt een bruiloft in het kasteel gehouden op het moment dat wij daar rondlopen en wie betrap ik ongeveer naast het bruidspaar? Juist! Een heel bekend gezicht.

Verslag:  Kootje

NB Film volgt later over deze periode