Vertrek Dunedin - Cathedral Cave

Allereerst n.a.v. grote onrust bij enkele van onze lezers over de onbekende bekende persoon die ik op zag duiken bij de bruiloft op Larnach Castle deze verklarende foto

Zaterdag 24 februari                                             goed weer, veel zon

Dag van vertrek uit Dunedin. Mijn kuurtje voor de dubbele longonsteking is opgesnoept en dat maakt alles een stuk vrolijker. Onze buurman is onder de indruk van de ontbijttafel die uitgestald staat in het zonnetje en vraagt of hij bij ons een ‘slightly buttered toast’ kan bestellen. Britser kan bijna niet. Bij Owaka nemen we de Southern Scenic Route: zo rijden we dicht langs de kust. Hoe zuidelijker we komen, des te interessanter wordt het landschap, meer bochten, meer heuvels, wat ruiger en meer bezienswaardigheden. Onze eerste tussenstop is de Mattai Falls, niet spectaculair qua waterfall, wel qua regenwoud. Op m’n sandaaltjes voel ik me wat kwetsbaar in deze natuurlijke omgeving. Wat kilometers verder weer een bezienswaardigheid: de brede meanderende rivier bij Papato Wai komt hier uit in zee - het zoete water ontmoet het zoute, maar dan wat eerder landinwaarts omdat er weinig wateraanbod is. Niet veel verder worden we verrast door een prachtig uitzicht: the Florence Hill Lookout: blauwgroene zee, zilver strand, wat eilandjes voor de kust en veel witte golfstreepjes. Links in beeld staat een aantal kalveren in en rond een watertje, zich niet bewust van hun fotogenieke plek zo hoog boven de oceaan.  

Volgende stop is the Cathedral Caves, alleen toegankelijk bij eb tussen 14.00 en 17.00 uur. En toevallig komen we er dan net langs. Eerst rijden we een km of 3 onverharde weg door Maori gebied, daarna parkeren (en betalen) en een half uurtje afdalen door het regenwoud naar het strand. Nog even linksaf over het strand naar de ingang van de cave. Zaklantaarn mee gelukkig. De hoogte en breedte van de cave is enorm. Heel indrukwekkend! Als we teruglopen hangt er een zand/dampwaas over het strand door de keiharde wind.

Tijd om naar een overnachtingsplaats uit te kijken. Die vinden we bovenop een duin net voorbij Waikawa, aan Curio Bay, tussen twee baaien in. Een mooi zandstrand aan de ene kant en een baai vol rotsen en hevige golven aan de andere kant. ’s Avonds zien we nog net voordat het echt donker wordt een pinguïn op de rotsen, een meter of 10 van ons af en hij/zij staat op de foto. Om drie uur ‘s nachts word ik wakker van het heftig schudden van de camper. We staan in een flinke storm en vangen veel wind boven op het duin. Bij nadere inspectie met zaklantaarn over de camping merken we dat het overal heftig stormt. De oplossing is dus om te blijven waar we zijn en we vallen weer snel in slaap ondanks of dankzij de ‘deining’.

Zondag 25 februari                        

Het is zwaar bewolkt, maar ons uitzicht vanuit onze camper ‘s morgens is fenomenaal. Rechts het mooie zandstrand en links de ruige rotsenkust. En dan lekker schudden in de je bedje door de enorm harde wind. Bij vertrek uit Wakawai lopen we eerst nog even door een ‘oorspronkelijk’ bos, waar Jørgen een aubade krijgt van een klein prachtig vogeltje waar ik de naam nog van moet opzoeken. Het enthousiaste beestje kwam speciaal wat dichterbij om voor hem te zingen, terwijl hij aan het filmen was. Beneden aan de kust bekeken we de restanten van net zo’n bos, maar dan versteend.

We reizen via Invercargill, een heel drukke plaats, vooral op zondag (maar niet heus) en Riverton, de eerste Europese nederzetting in het zuiden aan de kust. Hier vestigden zich robben- en walvisjagers rond 1830. Het weer is intussen vreselijk slecht geworden met stortregens en enorme windvlagen uit alle richtingen. Het zicht is errug slecht! Jørgen wil onderweg bij het wegrijden zeker weten dat er geen achteropkomend verkeer aankomt en omdat dat niet te zien is door de waterstromen langs de autoruit, draait hij enthousiast het raampje open waar de volle storm en regen op staat. Lekker!!!! Hij was meteen drijfnat. Bij Clifden gaan we ondanks het noodweer toch de camper uit om de hangbrug uit 1899 te fotograferen, ook al kunnen onze jassen deze regens niet aan.

We doen daar in de buurt nog een poging om de Clifden Caves te bezoeken. Dat kan zonder gids, met zaklantaarn volgens de informatie. De entree is al bijzonder: er liggen afgekloven botten voor de ingang…. We zijn nog geen 200 meter bukkend onderweg als Jørgen zijn hoofd openhaalt aan de rotsen en daar roept hij het een en ander bij. Hij ziet er wel wat gehavend uit als we weer in het daglicht staan.

Als we uiteindelijk in de buurt van Te Anau komen, onze eindbestemming van deze dag, besluiten we een overnachtingsplaats te zoeken die er net onder ligt, vanwege de toeristische activiteiten in het plaatsje.  En dat lukt… een plek met warme douches, wifi en electra. Mooier kan niet.