Vertrek Orere aankomst Brisbane

Vrijdag 23 maart

Op de camping staan behalve wij ook nog twee enorme Maui campers, qua grootte zoiets als wat ze gebruiken voor het transport van veel paarden tegelijk. Zij gaan ook de camper inleveren in Auckland en zetten ongeveer de hele keukeninhoud op het aanrechtje van de camping: luiers, pasta, blikjes met van alles, het lijkt wel een weekbestelling bij AH. Als ik 10 minuten later terugkom is (bijna) alles weg. Iemand kon dat blijkbaar goed gebruiken.

Ik heb gisterenavond de mogelijke aanrijroutes voor het afleverpunt in Auckland in het kort opgeschreven, zodat we niet oeverloos aan het rondrijden zijn straks. Dat lukt heel goed, zonder veel gedoe rijden we erheen. Bij dat kantoor kunnen ze wel iemand gebruiken die de organisatie doorlicht. Het duurt allemaal ontzettend lang en je weet nooit of je de medewerker die je net gesproken hebt, kunt terugvinden voor de rest van de afhandeling. En dan is dat eindelijk afgerond en kunnen we met een shuttlebus die ook nog wat hotels aandoet mee naar de Airport van Auckland. Het is maar een paar kilometer, maar de wegen zijn totaal verstopt, waardoor we er meer dan 3 kwartier over doen.

We checken in en hopen dat we de bagage met de levensmiddelen en de schelpen weer onaangeroerd terug zullen vinden op de bagageband in Brisbane – even tijd voor een schietgebedje -.

Bij de aankomst in Brisbane worden wij en nog een paar andere reizigers na de pascontrole en het ophalen van de bagage via hekjes en oplettende security mensen naar een groene lijn op de grond geleid, waar we onze bagage neer moeten zetten. Geen idee waarom, wordt ook niet uitgelegd. Daar staan we dan met onze tassen met noedels, kaas en pasta en andere zaken, die je niet mag meenemen. Opeens verschijnt dan een hondenbegeleider met een zwarte labrador, die aan onze tassen moet gaan snuffelen, ook aan de rugzakjes. De hond heeft een soort vestje aan waarop het woord Bio staat. Ik word nu toch een beetje ongerust. Voor mijn tas heeft ie geen interesse, dat lucht op. Nu de tas van Jørgen nog, zat daar de kaas niet in? Ik weet het niet meer. Maar dan loopt de hond daar ook aan voorbij. Je denkt dat alles hiermee achter de rug is, maar dan komen ze vanaf de andere kant ook nog een keer langs. En weer loopt de hond onze tassen voorbij zonder z’n neus erin te steken. Ik vraag de hondenbegeleider – als hij voorbij onze tassen is durf ik dat wel – waar de hond naar moet zoeken en de man heeft het over agrarische - en landbouw artikelen. Wat zou dat zijn: graankorrels, zaden van het een of andere gewas? Het blijft een raadsel, maar wij staan eindelijk na deze vierde en laatste controle in de hal van het vliegveld. Het is er een flink stuk warmer dan waar we vandaan komen en al donker.

In het hotel gaat alles gesmeerd. Onze reservering ligt al klaar en dit keer gaan we de overnachten als de heer en mevrouw Krose. In Christchurch was dat Krase en op de campings zeiden ze tegen Jørgen altijd Mr Cruise, tenminste, zo klonk het. Naast het hotel is een Balinees restaurant dat ook het gerecht ‘rijsttafel’op het menu heeft staan. Ze hebben geen tap, maar wel flesjes bier en daar zijn we aan toe. Het is hier 3 uur vroeger dan op het Noordereiland, dat tijdsverschil hebben we alweer overbrugd.

Verslag Kootje